Leloup, R. (197) De dochter van de wind. (Yoko Tsuno 9). Marcinelle: Dupuis

DISCLAIMERS:

• Ik heb dit stripverhaal in het Nederlands gelezen reeds enkele maanden geleden en moest me nu bij het opstellen van de analyse tot de Engelstalige versie richten om screenshots van fragmenten uit het verhaal te kunnen voorzien.
  
• Deze analyse bevat spoilers!

De ruimte

De geografische ruimte

Het verhaal De dochter van de wind speelt zich voor de meerderheid af in Japan; hoewel we ons in het begin voor een korte tijd in Hong Kong bevinden. Het idyllische landschap dient als perfecte setting voor deze editie van Yoko Tsuno. Ze is immers van Japanse afkomst. Yoko groeide op aan één van de vele kusten van Japan, omgeven door tempels en typerende Japanse architectuur. In dit geval kunnen we spreken van een historische geografische ruimte omdat de Japanse architectuur een is die voor een groot stuk trouw blijft aan haar geschiedenis. De Japanse cultuur is gebaseerd op waardering van eigen land en respect voor haar ouderen en geschiedenis. Hierdoor geven de puntige daken en serene tuinen een historisch accent aan de geografische ruimte.

De sociale ruimte

Het sociale milieu waar Yoko deel van uitmaakt lijkt een te zijn met meerdere takken. Zo heeft ze haar Europese vrienden die haar bijstaan in elke soort situatie maar heeft ze ook diep gewortelde banden met naasten uit Japan. Een voorbeeld hiervan is de late Aoki. Ze ontmoette hem voor het eerst tijdens haar kinderjaren en zelfs nadat ze hem jaren niet had gezien, was hun band nog steeds sterk en emotioneel. Dit kunnen we immers afleiden uit haar verdriet op het einde van het verhaal wanneer Aoki sterft tijdens hun poging om de tyfoon de vernietigen. We concluderen dat Yoko's sociale ruimte eerder klassevol is; ze begeeft zich niet in marginale kringen en de vrienden die ze heeft zijn respectvol en hanteren net taalgebruik.

De sfeerscheppende ruimte

We kunnen veel zeggen over de sfeerscheppende ruimte, daar dat het landschap zelf al veel kleur en kracht geeft aan het verhaal. Allereerst kunnen we opmerken dat de herkenbare rode zon van het Japanse landschap een sfeer oproept van oudheid, cultuur en geschiedenis.

In het begin van het verhaal begeeft Yoko zich met haar vrienden kort in Hong Kong. In de haven gaan ze aan boord van een typisch Chinees schip met zeilen die de lezer doen denken aan de vorm van drakenvleugels. Dit draagt bij tot de sfeer die het verre Oosten vaak oproept; de elegantie van oudsher, de schemerende zon en diep gekleurde kruiden.

Op een gegeven punt in het verhaal bezoekt Yoko een tempel nabij haar huis waar een gigantisch beeld van Buddha staat. Ze bezoekt de tempel om steun te vragen aan Buddha tijdens haar missie om haar vader te vinden en hem te helpen Kazuki te verslaan. De tempel geeft niet alleen een culturele en historische insteek aan het verhaal maar bovendien schept het imposante beeld een mystieke sfeer waar we als lezer niet omheen kunnen. De ruimte wordt plots groter dan enkel en alleen architectuur en ontspannende fonteinen. Het geeft in zekere zin een transcendente sfeer. 

De symbolische ruimte

In dit verhaal wordt er veel beroep gedaan op Yoko's emoties. Het draait vrijwel compleet rond Yoko en haar vader. Familieconflict of familiebanden hebben een sterke invloed op het verhaal en de emoties van de personages; we kunnen dit sterk afleiden uit de ruimte. In de scène waar de tyfoon ontstaat en Yoko beseft dat Kazuki kwade intenties heeft en zijn tyfoon mogelijks honderden tot duizenden mensen kan vermoorden voelt ze zich verraden en is ze woedend. Er heerst chaos en stress en dit weerspiegelt zich in de ruimte door donkere wolken, een hevige wind en een razende tyfoon. Dit brengt een zekere dynamiek in het verhaal.

Wanneer al het kwaad is omzeild en de rust is wedergekeerd heeft de ruimte zich hieraan aangepast. De rode zon gaat onder en de oranje lucht omringt het Japanse heuvellandschap aan Yoko's woning waar licht brandt.

Kijk- en leeservaring

Ik heb dit stripverhaal met veel plezier gelezen. Vanaf de eerste bladzijde had het verhaal me al mee. Het helpt natuurlijk dat ik van nature al een appreciatie heb voor Azië en het feit dat het verhaal zich, voor het meeste, afspeelt in Japan zorgde voor enthousiasme van mijn kant. Dit alles had alvorens ik het stripverhaal had gelezen invloed op mijn keuze, ik had nog nooit een volume gelezen van Yoko Tsuno en mijn oog, dat zo gehecht is aan Japanse manga's, viel op haar naam in de keuzelijst. De rest is geschiedenis.

Tijdens het lezen kon ik een grote appreciatie opbrengen voor de tekenstijl. Ik hecht veel waarde aan het artistieke aspect van een stripboek of graphic novel, daarom dat ik ook vaker opteerde voor een manga dan voor een alledaags Kuifje of Suske en Wiske. De ietwat simplistische tekenstijl kon mij nooit bekoren maar dit stripverhaal voldeed aan al mijn eisen. Het kleurenpalet was een streling voor het oog en was perfect in sync met het verhaal.

Een eerste scène die me is bijgebleven is die waar Yoko aan boord ging van het schip dat haar naar het vliegtuig richting Japan zou brengen. De reden hiervoor is omdat het me sterk deed denken aan een tekenfilmserie waar ik ook de manga's van heb gelezen, namelijk Avatar: De legende van Aang. Indien u hier niet mee bekend bent geef ik wat relevante informatie. Het verhaal speelt zich af in een wereld die sterk gebaseerd is op het Verre Oosten. Er kwamen veel scènes in voor waar de personages zich op schepen begaven die dezelfde vorm hadden van het schip in De dochter van de wind. Dit riep bij mij een gevoel van herkenning op waardoor ik met een warm gevoel het verhaal verder las.

De volgende scène die me meteen voor de geest springt is die waar Yoko in de tempel nabij haar huis Buddha om steun vraagt. Althans, zo lijkt het eerst. Ze is zich er echter van bewust dat er altijd een monnik waakt en Yoko weet dan monikken puur zijn van hart en hun medemens altijd helpen. Hij helpt haar uiteraard en zo raakt Yoko bij haar huis.

Er zijn meerdere redenen dat deze scène me is bijgebleven. Eén daarvan is het imposante beeld van Buddha in de tempel. Het deed me terugdenken aan mijn reis naar Bali met mijn moeder toen ik zestien was. Daar hebben we ook enkele tempels bezocht en ik kon tijdens het lezen zonder moeite de overheersende geur van wierook en rijstoffers opbrengen waar het hele eiland in omhuld was.

Een laatste scène waar ik aan terugdenk is één van de laatste fragmenten waar Yoko frisse lucht ging halen in de tuin omdat Aoki's naam viel aan tafel. Hierdoor was ze overstuur en haar moeder wist dit, zij volgt Yoko de tuin in om te kijken of alles oke is met haar. Bij haar terugkomst naar Japan dacht Yoko de gelukzalige herinneringen terug te vinden van haar jeugd maar nu ze een oude vriend verloren is lijkt alles wat herinneringen draagt haar met verdriet te vullen. Haar moeder zegt haar dat tijd alles een nieuwe betekenis zal geven.

Deze scène was heel sterk in mijn ogen en schonk extra diepgang aan het verhaal. We krijgen echt te maken met de verschillende facetten van Yoko's leven en persoonlijkheid wat haar een zeer dynamisch en ontwikkeld personage maakt. Dit was dan ook de reden dat deze scène me zo is bijgebleven en waardoor ik een nieuwsgierigheid ontwikkelde om meer volumes te lezen. Wanneer deze crisis is gaan liggen zal ik met plezier enkele volumes Yoko Tsuno gaan opzoeken in de bibliotheek. (Of misschien ga ik toch maar eens op zoek naar een illegale download van alle volumes *knipoog*.)